Verkondiging in de Sint Jansbasiliek, 10/11 mei 2025[1]
De eerste lezing van vandaag geeft ons een inkijkje in het leven van de geloofsgemeenschap kort na de opstanding van Jezus.
De apostel Paulus en Barnabas trekken rond en bezoeken veel synagoges op sabbat. Kerkgebouwen zijn er dan nog niet.
In de synagoges verkondigen zij Jezus. Alle apostelen, ook Paulus, zijn joden. Zij spreken en preken tot volksgenoten.
En ze hebben veel succes, de synagoge stroomt vol.
Nooit was er zoveel aandacht als nu, voor het verhaal van Jezus, de verrezen Heer, de Zoon van God die alle mensen redt.
Dan gebeurt er iets heel menselijks. Mensen die anders in het geloof staan worden jaloers. Zij zijn jaloers op de volle kerken van Paulus.
Zij gaan Paulus en Barnabas beschimpen en wanneer zij het niet kunnen winnen gaan zij stoken, belangrijke mensen tegen hen opzetten en zij verjagen hen uiteindelijk. Gelovigen zijn net mensen, zo lijkt het. Zij kunnen zich heel werelds gedragen, machtsspelletjes spelen zoals de niet-gelovigen doen. Een trieste toestand.
Hoe ga je om met jaloerse mensen?
Paulus en Barnabas kiezen ervoor de zaak niet op de spits te drijven en te vertrekken. Een bijzondere strategie.
Niet terugslaan, geen harde, grote woorden, maar afscheid nemen en elders proberen mensen te ontmoeten en Jezus te verkondigen.
Dat is de taak van een apostel: proberen de kerkgemeenschap bijeen te houden. Vrijmoedig te zijn op de eerste plaats.
Dat zijn Paulus en Banabas ook. We hoorden: “Toen verklaarden Paulus en Barnabas in alle vrijmoedigheid.”
Zij gaan pas weg als zij eerlijk, vrijmoedig hebben gesproken.
De pas overleden paus Franciscus heeft het hier vaak over gehad.
Hij wilde geen uniforme kerk strak in het gelid, waar mensen voor een zogenaamde lieve vrede hun mond houden, maar hij wilde dat zij eerlijk het woord namen, zoals zij ook het geduld moesten hebben, vond Franciscus, om naar de ander te luisteren, naar wat hij of zij in alle vrijmoedigheid naar voren bracht.
Geen conformisme die moest doorgaan voor gehoorzaamheid. Dan wordt de kerk middelmatig, zonder betekenis, onwaarachtig, huichelachtig.
Niet iedereen vond het fijn dat de pas overleden paus zo vrijmoedig was.
Ik hoorde deze week een van de bekendste Nederlandse priesters zeggen: “Twaalf jaar was wel genoeg.”
Het deed me pijn, zoveel scherpte had ik niet zien aankomen.
Vrijmoedig spreken en handelen dus, zonder het conflict te zoeken. Dat is de taak van de apostel, de gezondene.
Als het goed is worden wij allemaal apostel. De doop is het begin, gelovige zijn, lid van de kerk, maar daar is niet alles mee gezegd en gedaan.
Uiteindelijk zijn wij geroepen apostel te zijn. Dat betekent iemand die door Jezus is uitgezonden, namens Hem het woord neemt, vrijmoedig spreekt en handelt, klappen opvangt en weer verder gaat.
Vandaag is het roepingen-zondag. Wij worden er weer aan herinnerd dat ieder van ons geroepen en uitgezonden is als volgeling, ambassadeur, apostel van Jezus.
Niet alleen mannen, seminaristen, religieuzen en priesters, maar alle gedoopten.
Vandaag is het de zondag van de Goede Herder, de zondag van de verrezen Jezus die zijn leven heeft gegeven voor zijn kudde.
Geen herder die wegrende toen het gevaarlijk werd. Integendeel, zijn meeste schapen gingen ervandoor toen de herder Jezus gevaar liep.
De afgelopen dagen is er veel aandacht geweest voor het herderschap in de Kerk.
Kranten en zenders die zich bijna nooit bekreunen om kerk en godsdienst waren er vol van.
Hoe een kleine Amerikaan die zijn pastorale leven heeft doorgebracht bij de arme kerkgemeenschap van Peru, gekozen werd tot opvolger van de apostel Petrus en tot plaatsbekleder van Jezus, de Goede Herder.
Laten wij, zoals onze nieuwe paus Leo, vrijmoedig zijn en als geroepen christenen apostelen worden, en Jezus, de verrezen Heer, volgen en verkondigen. Amen.
pastoor Nico van der Peet
[1] Handelingen 13, 14.43-52; Openbaring van Johannes 7, 9.14b-17; Johannes 10, 27-30
